Κλιματική αλλαγή – Επαναπροσδιορισμός στόχων

Πολλές διχογνωμίες υπάρχουν σχετικά με το πόσο ακόμα μπορεί να αυξηθεί η μέση θερμοκρασία του πλανήτη ώστε το πρόβλημα να μπορεί να είναι διαχειρίσιμο.   

Στη συνδιάσκεψη για τη κλιματική αλλαγή που έγινε στο Παρίσι το 2015, τέθηκαν για πρώτη φορά οι ποσοτικοί στόχοι. Συμφωνήθηκε ότι 2οC αύξηση σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα πρέπει να είναι ο μέγιστος αποδεκτός στόχος, και ακόμα καλύτερα μέχρι 1,5οC αύξηση. Δεσμευτήκαν - οι περισσότεροι - ότι θα πρέπει να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να περιορίσουν την αύξηση της θερμοκρασίας με βάση τον παραπάνω στόχο, αλλά δεν προχώρησαν παρακάτω.

Το Δεκέμβρη του 2018 στο Κατοβίτσε της Πολωνίας, οι εκπρόσωποι των κρατών συναντήθηκαν με στόχο το προσδιορισμό των μέτρων αυτών που θα έθεταν σε εφαρμογή τη συμφωνία του Παρισίου.

Σε αυτές τις συναντήσεις για την κλιματική αλλαγή συνήθως υπάρχουν δύο πλευρές. Από τη μία είναι τα κράτη τα οποία μολύνουν, που είναι οι βιομηχανικές χώρες με κύριους εκπροσώπους τη Κίνα και τις ΗΠΑ τα οποία συνήθως αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή. Από την άλλη είναι τα κράτη τα οποία υφίστανται τα αποτελέσματα της μόλυνσης αυτής, όπως τα κράτη του Ειρηνικού ωκεανού, τα οποία στο κοντινό μέλλον θα έχουν καλυφθεί από τη θάλασσα αν δεν σταματήσει η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη.

Γενικά η μεταστροφή σε πιο περιβαλλοντικά φιλικούς τρόπους παραγωγής ενέργειας συνεπάγεται μεγάλη οικονομική επιβάρυνση την οποία θα υποστούν οι χώρες με βιομηχανική παραγωγή.

Επιπλέον τα τεχνικά θέματα που έπρεπε να αποσαφηνιστούν έκρυβαν πολλές παγίδες. Έτσι η συνάντηση στο Κατοβίτσε της Πολωνίας ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς.

Η συνάντηση στο Κατοβίτσε κατάφερε να προσδιορίσει έναν συγκεκριμένο οδηγό με τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν και σε τεχνικό επίπεδο να δώσει απαντήσεις για τα περίπου 3.000 ανοιχτά τεχνικά ζητήματα.

Στο στόχαστρο βρέθηκε και πάλι η Κίνα η οποία αποτελεί και τον πιο μεγάλο “ρυπαντή” του πλανήτη, η οποία αναγκάστηκε σε κάποιες υποχωρήσεις και αυτό οδήγησε και τις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες εφόσον έχασαν το μεγαλύτερο σύμμαχο τους, απρόθυμα να δεχτούν κάποια μέτρα. Το Ισραήλ, η Αυστραλία μαζί με αρκετές άλλες χώρες έθεσαν συγκεκριμένους στόχους για τον περιορισμό των εκπομπών. Από την άλλη οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι το θέμα της κλιματικής αλλαγής δεν τους αφορά.

Συμπερασματικά το γενικότερο αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν απογοητευτικό και από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η αρχή του τέλους για τη συμφωνία των Παρισίων.

Οι παγετώνες της Γης έχουν χάσει πάνω από 10.000 δισεκατομμύρια τόνους πάγου μετά το 1960, αυξάνοντας τη στάθμη της θάλασσας κατά τρία εκατοστά. Το 2017 οι Άλπεις είχαν 100 κυβικά χιλιόμετρα παγετώνες. Με βάση το σενάριο ανόδου της θερμοκρασίας κατά 2οC σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα που τέθηκε στο Παρίσι, οι παγετώνες των Άλπεων θα μειωθούν στο ένα τρίτο του σημερινού όγκου έως το 2100. Με βάση το απαισιόδοξο σενάριο μιας μεγαλύτερης ανόδου της θερμοκρασίας, θα έχει μείνει το πολύ το 5% των παγετώνων έως το 2100.

Από την προβιομηχανική εποχή η μέση θερμοκρασία του πλανήτη έχει ήδη αυξηθεί κατά 1οC. Ο στόχος των 2οC που τέθηκε στο Παρίσι φαίνεται ήδη χαμένος, για να μη μιλήσουμε για τον 1,5οC.

Ο στόχος επαναπροσδιορίζεται στους 3οC, με πολλά από τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού να αποτελούν παρελθόν.